Oerol dag 2: Expeditie Tour

Oerols expeditieprojecten, kleine beeldende installaties en performances, lijken steeds populairder te worden. Ze bieden festivalgangers een andere bril om mee naar de wereld te kijken.

Wat begon als een kunstroute werd een fietsroute en is nu, na 35 jaar Oerol, het zogeheten expeditietraject geworden. Een begrip onder trouwe festivalgangers. Je hoeft er geen kaartjes voor te kopen, slechts op vertoon van je polsbandje kan je binnenkomen. Plannen kan, maar hoeft niet, je kunt spontaan binnen komen vallen.

Bij het land-art-kunstwerk Windwerk van Bruno Doedens van SLEM, oude bekende van Oerol, op het strand ten noorden van Midsland verwacht helemaal niemand je. Je kunt in deze opvolger van het vorige project Pannenland simpelweg ronddwalen tussen de kleine stuifduintjes die zijn ontstaan rondom gerangschikte hooibalen, bamboestokken en plukken helmgras. Strand wordt duin, eigenlijk vlak onder je ogen. Het is deels kunst, deels wetenschappelijk onderzoek, maar vooral: een aangename plek om op een zonnige dag in te luieren.

Luieren, daar doet de Rotterdamse kunstenaar Olaf Mooij niet aan. Hij heeft het ongelofelijk druk op zijn plekje naast de ijsbaan in het bos van Hoorn. Hij dacht er kalm in zijn mobiele atelier te kunnen werken en af en toe eens een Oerolganger te ontvangen, maar het festivalpubliek heeft zijn kunstwerk min of meer overgenomen. Van een afstandje staat de kunstenaar naar zijn mobiele woning annex werkplaats te kijken – mensen lopen in en uit, honderden per dag. ,,Ik ben er een beetje verbaasd over’’, zegt hij. ,,Maar wel harstikke leuk hoor.’’

Met zijn project De Koets wil hij uitdrukking geven aan zijn diepe verlangen om te reizen, om er vandoor te gaan. Er is een klein probleempje: hij durft het niet. Daarom dit kunstwerk, waarmee Mooij zijn dromen toch nog gestalte kan geven.

Bij Oosterend, op de Elvisplak, prijkt de Camera Batavia van kunstenaar Arjen Boersma: hij bouwde een toren voor één persoon waar je middels een camera obscura-effect de hele wereld feitelijk in je schoot krijgt geworpen. Net als bij Mooij willen honderden mensen een kijkje nemen, maar Boersma doet het rustig aan. Van de 500 gegadigden nam hij er zaterdag bijvoorbeeld maar een stuk of veertig mee. Sjokkend en zeulend met een vlag aan een lange stok loopt hij met een klein groepje door het weiland, naar de toren, onderwijl keuvelend over zijn project, over tijd en haast, over de wereld en natuurlijk over Sense of Place, het project van Joop Mulder voor 2018. Want als het goed is en als er genoeg geld komt, gaat hij een soortgelijke toren in de buurt van Ternaard bouwen. Iets groter hopelijk, voor wat meer mensen, dat wel.

Ook Marc van Vliet doet mee aan Sense of Place. Zijn getijdebouwwerk heet Drie Streken en drijft in de Waddenzee vlakbij de Wierschuur. Het is het meest oostelijke expedtieproject. Een kleine loopbrug leidt ernaartoe maar die staat soms onder water, zoals nu. In waadplakken banen mensen zich er een weg naartoe. Op het houten vlonder kijken ze naar het eiland en kunnen daar, bij mooi weer, drie zonnen ontwaren: Van Vliets manier om de wereld wat te verruimen. Helemaal ‘sense of place’. En daarom ook moet Drie Streken in 2018 permanent boven Paesens-Moddergat komen te liggen.